“Arnasestuka
etzan behar izan du belardi zabalaren txoko ezkutuenean. Ihes betean
dabil, barre algarak isilaraziz. Ez dago ez gaizto ez zintzorik
berarentzat, zoriontasuna baizik. Harrapatua izatearen beldur eta
nahiaren artean, ez dio korrika egiteari utzi. Baina ezin izan du
atzera begiratzeko nahia eutsi, ez baitu bere aurpegiaren irudia
ahaztu nahi izan. Orain belar gainean, zeruaren urdinean galduta,
bere ametsak marrazten ditu hodeien artean, esku ezagun batek ekarri
dion lore ederrak mundura itzularazi dion arte. Lotsati onartu du
arantzik gabeko oparia. Haurtzaroan arantza mingarriak ezezagunak
baitira, bakardadea eta tristura bezala”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario