Txikitan amak, bihotzak apurtezinak zirela irakatsi zion. Jasotako muxuek, igurtziek, besarkadek, hala zela erakusten zioten. Haserre "gogor" baten ondoren lehenago edo beranduago berreskuratzen baitzituen. Kontzientziak behin eta berriz errepikatzen zion, barearen ostean ekaitza zetorrela, baina honen ondoren ere barea etorriko zela. Gelako atearen danbatekoaren bidez, zein barkamena eskatuz lortzen zuen hain preziatua zuen lasaitasuna, baina ez zuen ikasi zerk zuen balio gehiago. Ateari gogor eginez, boteretsu sentitzen zen, barkamen eskatzean ahul sentitzen zen moduan. Boterearen itzal gazi-gozoak pisu handiagoa zuten esku haietan, barealdi bakoitzak, ekaitz bortitzena indartzen zuen ordea. Danbateko handi batez alde egin zuen etxetik, bare-egarriz. Baina mundu perfektu handik kanpo, ate danbadek ez zuten lekurik. Eta bihotzak, zuzenean apurtu ezin ziren arren, izoztu ondoren pitzatzen zirela ohartu zen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario