Gora begiratzen du, arnasa hartu ezinik. Itotzen ari da, baina ezin du ezer egin, sufrimendu aurpegia erakutsi besterik. Bakarrik dagoen leku horretan ordea, lekukorik ez dagoenez, ez du laguntza jasotzeko esperantzarik. Lekuan bertan geratu ordez, aurrera jarraitzea erabaki du ordea. Izatearen barne sakonenetik atera ditu azken indarrak, bere harridurarako. Pauso txikiz, asko aurreratu ez duen arren harro sentitu da. Unerik zailenetan ere aurrera egitea erabaki duelako. Helmugara iristeko esperantzak aspaldi itzali ziren arren, aukerak bertan jarraitzen dutela ohartu delako. Amorerik ez ematea erabaki duelako. Inpotentzia eta alaitasunaren arteko nahasketa bitxi horri heldu eta lurretik narras doa. Konortea galtzear dago.
Mundu krudel hau utzi aurretik, azken irria eskaini dio.
Jaio zen unetik lapurtua izan zitzaion bizitzarekin amestuz itzali da. Betirako.
No hay comentarios:
Publicar un comentario