Oinutsik, pausoz pauso. Atzean uzten ari denaz ez da oroitu ere egiten. Iluntasunean esnatu da, eta indar batek ohetik altxarazi du. Inoiz ez da sentitu errobot bat gisa, gaur arte. Ez daki non dagoen. Hainbat urtetan epeltasuna eta babesa eskaini dioten izarak ere ez ditu ezagutu. Argazki zuri-beltz bati begira geratu da. Berak hezitako seme-alabak ageri direneko irudiak ez dio sentimendu bakar bat ere piztu. Izpi bat ere ez, bihotz sakon izoztuan. Begirada galdu horrek, urte bat bete du iada. Urte bete. Horma itxi ezezagunek urdurituta, mamu baten gisan abiatu da atarirantz. Lehenik hanka bat, gero beste bat, kanpoan da dagoeneko. Euri tanta gardenek, ez dute denbora asko behar izan azal zimurtua bustitzeko. Ez du burua makurtzeko asmorik, ez baitu beldurrik. Zeruari begiratu dio goruntz, zuzen begietara.
Ez ditu ataritik datozen alabaren negar-malkoak aditzen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario