Alferrik jantzitako katamaloak,

Ispiluan agertzen den neska ezezagunari begira dago. Sudur handia omen du, kokotsa zabalegia aukeran eta masail zurbilak beste hainbat gauzen artean. Azala lehorra, begiak txikiak eta ñabarrak, distira berezirik gabeak. Ez da bera, ez. Ez du nahi izan bera. Aurpegia uraz busti du, gaueko amesgaiztoen hondarrak guztiz garbitzeko. Krema zuriaz igurtzi du, autoestimua goxatzeko edo. Ileak aurpegitik banatu eta hutsik dagoen mihiseari begiratu dio, pintore sentituaz. Pixkanaka azala belztuz, begiak beltzez zikinduz, masail zurbilak koloretez estaliz, ezpainak koipetuz... Artelana amaituta, duela minutu gutxi ezezaguna zitzaion aurpegi berdinari begira jarraitzen du. Pintura, krema pote eta bestelakoek nor den erakutsiko diotelakoan. 

Katamaloa jantzi du barrena pozteko asmoz, baina ilun jarraitzen du. Gaurkoan berak ere ez daki nor den ispiluaren aurrean.

KATAMALOA